کنسرت موسیقی عامیانه ایرانی ۲۱ تیرماه در فرهنگسرای نیاوران توسط گروه آوای مهربانی به سرپرستی سلمان سالک برگزار می‌شود.
این کنسرت یک بار در ۱۴ دی ماه سال ۹۷ در تالار رودکی برگزار گردیده است و با استقبال مخاطبان رو به رو شده بود. از نکات جالب این برنامه همراهی مردم با آهنگهای خاطره انگیز قدیمی است. در این برنامه قطعاتی از علی تجویدی، سعید مهناویان، همایون خرم، مجید وفادار، عبداله جهانپناه، محمد حیدری، نعمت آغاسی، اسفندیار منفردزاده، حسین همدانیان، مرتضی احمدی و چند قطعه محلی اجرا می‌شود.
نوازندگان این اجرا:
سلمان سالک: تار و سرپرست
پیمان قدیری: ویلن و گیتار
علی درویش نوری: بم تار و عود
کوروش حجازی: تنبک و تمپو
علیرضا مصدقی: سازهای کوبه‌ای
تنظیم قطعات بر عهده پیمان قدیری و سلمان سالک است.
فروش بلیط این برنامه از ۸ تیر ۹۸ در سایت ایران کنسرت آغاز می‌گردد.
سلمان سالک در زمینه این کنسرت گفته که:
مخاطب موسیقی ایرانی محدود به عده‌ای خاص نیست و هر کس به فراخور نیاز خود می‌تواند از آن استفاده کرده و از شنیدن آن بهره ببرد. از طرفی مخاطب نیز حق انتخاب داشته و می‌تواند انواع موسیقی را با توجه به سلیقه و درک خود انتخاب نماید.
این انتخاب نیز می‌تواند در محیطی کاملاً آرام و بدون حاشیه و درگیری بین سلایق مختلف صورت پذیرد.
موسیقی ایرانی دارای قابلیت‌های فراوانی است می‌تواند انواع احساسات را برانگیخته نماید.
می‌تواند توأم با شادی، شور و شعف باشد و یا می‌تواند محزون و غم انگیز باشد.
می‌تواند عارفانه یا عاشقانه باشد و می‌تواند بسیاری از احساسات دیگر را نیز ایجاد نماید که شاید از آن غافلیم.
در این میان احساس می‌شود پیوند این موسیقی با خیلی از احساست آدمی در حال گسستن است نه به این دلیل که ظرفیت‌های لازم را ندارد بلکه به این دلیل که نمی‌دانیم چگونه از آن استفاده کنیم. وقتی هنرمندان یک جامعه از تمام ظرفیت‌های یک هنر استفاده نکنند و فقط آن را برای مقاصدی خاص به عرصه نمایش بگذارند، طبیعی است که بخش عمده ای از مخاطبین آن هنر که دنبال دریافت‌های دیگری هستند (که این دریافت‌ها لزوماً منفی نیست)، به آن رغبت نشان نمی‌دهند. برچسب‌هایی نظیر جدی، عرفانی، تخصصی، عمیق و… برای هنری که بالقوه همه می‌توانند از آن استفاده کنند، می‌تواند در دراز مدت منجر به از دست دادن جریان اجتماعی آن هنر شود و استفاده از آن هنر در جامعه کمرنگ شود.
بنابراین هنرمندان صرفاً برای هنرمندان و خواص تولید اثر کرده، در نتیجه بخش عمده‌ای از مخاطب‌هایشان را از دست می‌دهند.
در این میان گرایش به هنر عامیانه قدری نیز بین آنها مذموم شمرده می‌شود تا جایی که از حضور در مجامع عمومی پرهیز می‌نمایند و به طور کلی شرایط برای محو آنها از صحنه فراهم می‌گردد.
او در این باره ادامه داد:
در حال حاضر ظاهراً این اتفاق برای موسیقی ایرانی افتاده و عموم مردم از نوعی موسیقی پاپ که ریشه در موسیقی سایر کشورهای دنیا دارد اما تنها کلام آن فارسی است، استفاده می‌کنند و پیوند آنها با موسیقی ایرانی یا به طور کلی قطع شده و یا خیلی ضعیف است.
اکنون به نظر می‌رسد زمانی است که لازم است بار دیگر چون گذشته این هنر اصیل به آغوش جامعه باز گردد گرچه هنرمندانی هستند که در این عرصه تلاش می‌کنند اما ظرفیت موسیقی ایرانی خیلی بیش از این‌هاست.
کنسرت حاضر، نگاهی متفاوت به آهنگ‌هایی است که در حدود نیم قرن پیش پیوند مردم و موسیقی ایرانی را حفظ می‌کردند.
با ما در آوای مهربانی همراه باشید.